Nie ma chyba żadnego posiadacza kotów który choć raz przypadkowo nie został podrapany przez swojego pupila. Jak by samo podrapanie nie było wystarczająco nieprzyjemnym doświadczeniem to jeszcze może wiązać się z zakażeniem Bartonella henselae.
Choroba kociego pazura lub inaczej gorączka kociego pazura to bakteryjna choroba odzwierzęca, jest podostrym lub przewlekłym miejscowym stanem zapalnym węzłów chłonnych, który występuje po zakażeniu skóry, oczu lub błony śluzowej. Bakteriami odpowiedzialnymi za nią są Gram-ujemne pałeczki Bartonella henselae i rzadziej Bartonella clarridgeiae. Głównym źródłem zakażenia jest kontakt z kotami zwłaszcza kociętami oraz znacznie rzadziej kleszczami, wiewiórkami, królikami. Kot, mimo że jest nosicielem bakterii w śliniankach, nie ulega zachorowaniu. Z kolei koty zarażają się od pcheł które są wektorem tych bakterii.
Do zakażenia dochodzi na skutek ugryzienia/podrapania ewentualnie polizania rany przez kota. Objawy choroby pojawiają się po upływie ok 5 dni od wniknięcia bakterii do organizmu człowieka. W miejscu zranienia zaczynają pojawiać się plamki, następnie wraz z upływem czasu zaczynają przekształcać się w wyczuwalne grudki, które wypełniają się ropą. Kolejny etap następuje po około 14 dniach od podrapania u chorego dochodzi do powiększenia węzłów chłonnych, najczęściej pachwinowych i szyjnych. Węzły są bolesne i tkliwe łatwe do przesunięcia względem skóry. W poważniejszych przypadkach może dochodzić do zropienia zajętego węzła a nawet przetoki. U części zakażonych osób po kilku tygodniach pojawia się gorączka i powiększenie węzłów chłonnych, wątroby i śledziony, ewentualnie inne objawy chorobowe, takie jak bóle głowy, pleców, podbrzusza i zmęczenie.
Podstawą diagnostyką jest wywiad epidemiologiczny wskazujący na kontakt z kotem, powiększone węzły chłonne oraz zmiany w postaci grudek lub krostek, badania obrazowe węzłów chłonnych, a jako potwierdzenie badania serologiczne.
Profilaktyka
- unikanie zadrapań i ugryzień przez koty (zwłaszcza przez osoby z obniżoną odpornością),
- dbaj o swojego pupila i odrobaczać go,
- jeśli już dojdzie do zadrapania należy oczyścić i zdezynfekować ranę.
Choroba została po raz pierwszy opisana w 1889 przez Henri Parinauda.
Literatura:
